Πυλωτή, πιλοτή ή pilotis

The pilotis (Le Corbusier’s Villa Savoye in Poissy, France, 1931)

Βλέποντας στο πρόγραμμα των πιστοποιητικών ενεργειακής απόδοσης (ΠΕΑ) ένα πεδίο να γράφει «πυλωτή» καθώς και σε πολλά άλλα κείμενα, αναρωτιέται κανείς αν η ονομασία προέκυψε από τη λέξη «πύλη» και το παραδοσιακό παιχνίδι «δηλωτή»…

Όπως και στη περίπτωση του άρθρου μας «Κτήριο ή κτίριο»  μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο δίνει την απάντηση:

Σύμφωνα με το  http://www.translatum.gr/  αλλά και άλλες πηγές «αποδίδεται στη γαλλική λέξη pilotis που προέρχεται από τη λέξη pilot= κολόνα και δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική λέξη πύλη. Επομένως, γράφεται πιλοτή (με ι και ο και όχι με υ και ω), με τον απλούστερο δηλ. τρόπο, που επιβάλλει ο κανόνας της φωνητικής μεταγραφής των ξένων λέξεων».

Το γεγονός πως κάποιος θα μπορούσε να το εξηγήσει ως μία διάταξη μεγάλων ανοιγμάτων ανάμεσα σε κολόνες (άρα πυλ-ωτή= με πύλες) είναι απλά σύμπτωση. Η λέξη πυλώνας για παράδειγμα γράφεται με Υ επειδή ρίζα είναι η λέξη πύλη με μεγενθυντική κατάληξη -ων (πυλών). Από τη λέξη αυτή προέρχεται και το pylon η οποία είναι διαφορετική από το pilot και το pillar που σημαίνουν στύλος.

Pilotis λοιπόν στα γαλλικά, piloti στα αγγλικά (pɪˈlɒti), πιλοτή στα ελληνικά, είναι η θεμελίωση επί πασσάλων που όλοι ξέρουμε. 

 

 

 

Το μέλλον της αποτύπωσης στην Αρχιτεκτονική (Μέρος 2ο)

Οι προβλέψεις περί φθηνών λύσεων 3d αποτύπωσης που λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο έχουν τελικά ήδη δείξει τα πρώτα δείγματα. Αυτά στηρίζονται στη κάμερα «Kinect» της κονσόλας Xbox που δημιουργεί augmented reality για παιχνίδια

Αυτό που δεν έχετε μάλλον δει είναι τι δυνατότητες έχει και τι κρύβει η τεχνολογία του

Έχει 2 σύνολα καμερών, με πολύ μεγάλο FOV, το ένα σύνολο αποτελείται απλά από μία κανονική κάμερα, και το άλλο από μία υπέρυθρη με «φακούς» υπερύθρων. Δείτε το σαν μια 2η κανονική κάμερα με φακό που φωτίζει στο σκοτάδι, μόνο που το μήκος κύματος της ακτινοβολίας βρίσκεται πέρα από το ορατό εύρος.

Αυτά τα 2 σύνολα σε συνδυασμό με μεγάλη υπολογιστική ισχύ ανιχνεύουν με απίστευτη λεπτομέρεια όπως φαίνεται στο παραπάνω βίντεο ακόμα και τους παλμούς της καρδιάς με βάση μικροεκφράσεις και διακυμάνσεις στο πρόσωπο που βρίσκεται μπροστά από τη κάμερα. Μέσα σε όλα ανιχνεύει με μεγάλη ταχύτητα το βάθος που βρίσκονται τα αντικείμενα που «βλέπει».

Τα παραπάνω έχουν εκμεταλλευτεί ανεξάρτητοι μικροί developers και με μία μεθοδική δουλειά που ξεκινάει περισσότερο από ερευνητικά προγράμματα σε Πανεπιστήμια, η συσκευή αυτή σε συνδυασμό με ένα laptop μπορεί να κάνει real time 3d mapping…Ναι, real time 3d mapping. Και δε τελειώνει εδώ: Μπορεί να αποτυπώνει χώρου σε closed loop, δηλ κατά την αποτύπωση να ξεκινάς από ένα δωμάτιο να ανεβαίνεις στον πάνω όροφο, να κατεβαίνεις από άλλη σκάλα, να καταλήγεις στο σημείο εκκίνησης και αυτό να ανιχνεύεται με ακρίβεια. Δείτε το βίντεο και μείνετε με το στόμα ανοιχτό:

Και δε τελειώνει εδώ. Όταν συνδυαστεί με ένα multirotor UAV μπορεί να κινείται αυτόνομα σε όλο το κτήριο, σε όλες τις γωνιές (δεν φαίνεται κάπου όμως να τους ενδιαφέρει η αποτύπωσει παρά μόνο η αυτόνομη πτήση)

Εταιρία μεγάλης εταιρίας που κατασκευάζει 3d scanners αντιλαμβανόμενη αυτή τη τάση, προσφέρει δωρεάν πρόγραμμα αποτύπωσης του point cloud που δημιουργεί το Kinect. Αυτό είναι το μέλλον.

Ως τώρα έχουν δημιουργηθεί πολλά προγράμματα που δημιουργούν 3d mapping από φωτογραφίες ή ακόμα και από βίντεο. Η Autodesk έβγαλε μέχρι και web based πρόγραμμα για αυτή τη δουλειά. Όλα όμως έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργία ενός αξιόπιστου workflow έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια σε projects. Αυτό ισχύει ακόμα και στις προσιτές λύσεις που φαίνεται να έρχονται όπως αυτές με το Kinect. Μπορείτε να διαβάσετε ένα ωραίο άρθρο εδώ που μιλάει για του 3 μύθους που ακολουθούν το 3d scanning. Όπως και να έχει οι εξελίξεις τρέχουν πιο γρήγορα απ’ότι θα φανταζόμασταν και περιμένουμε τα αποτελέσματα της Google που- όπως είπαμε στο προηγούμενο άρθρο– έχει βαλθεί να πρωτοπωρήσει δημιουργώντας ένα φορητό «Kinect» για το κινητό

 

 

 

 

Το μέλλον της αποτύπωσης στην Αρχιτεκτονική

Από τη 1η φορά που ως φοιτητές αποτυπώσαμε κτήριο στη Πάτρα έχω μία «μη-συμπάθεια» (ας το πω ευγενικά) στο διαδικαστικό κομμάτι των αρχιτεκτονικών αποτυπώσεων. Η διαδικασία «πιάσε τη κορδέλα-τόσο είναι-στάσου να το γράψω-κράτα το μέτρο-το σκαρίφημα είναι πιο κοντό, το κτήριο θα βγει από το χαρτί-το έγραψα-φέρε μια σκάλα να ανέβω να μετρήσουμε- κτλ κτλ» ήταν κάτι για το οποίο έλεγα «there must be another way»-όπως λέει και η Μόνικα ακούγεται πιο ωραίο στα αγγλικά γι’αυτό το γράφω έτσι- . Η κατάσταση γίνεται σοβαρή όταν η αποτύπωση γίνεται στη Κάτω Μάνη, Αύγουστο μήνα, το κτήριο είναι εντελώς παράγωνο, και όταν γυρνάς στο γραφείο και σχεδιάζεις ότι αποτύπωσες συνειδητοποιείς πως έχεις ξεχάσει να μετρήσεις μία διάσταση. Τη σημαντικότερη. Ή ακόμα χειρότερα, τις έχεις γράψει όλες αλλά το κτήριο «δε κουμπώνει». Οπότε δε ξέρεις ποιά μπορεί να είναι λάθος.

Αυτό ΔΕΝ είναι στη Κάτω Μάνη…

Όταν ανακάλυψα τον κόσμο και κατάλαβα πως η σωστή αποτύπωση δε πληρώνεται και αποτελεί ανέκδοτο να ζητήσεις την αμοιβή που αξίζει πραγματικά μία σωστή αρχιτεκτονική αποτύπωση, άρχισα να ψάχνω αποδοτικούς τρόπους για να κάνω αυτό το έργο. Αυτη η κατάσταση έχει γίνει περισσότερο επειδή βαφτίζονται «αποτυπώσεις» κάτι σχέδια κτηρίου του 1900 στα οποία όλα τα παράθυρα και οι πόρτες αποτυπώνονται ίδια,η κάτοψη εντελώς τετράγωνη και οι λεπτομέρειες εξαϋλωμένες. Κάτι σαν τα μαϊμού Πιστοποιητικά Ενεργειακής Απόδοσης των 50€ τα οποία ρίχνουν στον πάτο τις αμοιβές των κανονικών επιθεωρήσεων. Άλλη κουβέντα όμως αυτή.

Πάντα είχα μία αποστροφή απέναντι σε διαδικασίες που μπαίνουν μέσα στο αρχιτεκτονικό έργο και που απαιτούν να αναλλώνεις δυσανάλογα πολύ χρόνο, διάθεση, κόπο, χρήμα σε σχέση με την ουσία του ίδιου του έργου και ειδικά της δημιουργικής διαδικασίας. Γι’ αυτό έχω επιλέξει εδώ και χρόνια να δουλεύω σε προγράμματα BIM. Μπορεί να είναι περίπλοκα, αλλά δημιουργείς επι τόπου αρχιτεκτονικό-προσωμοιωμένο-χώρο και όχι απλά γραμμές. Η δουλειά σε αυτά απαιτεί πλήρη στοιχεία της αποτύπωσης, και επειδή αυτή είναι η βάση της μελέτης και της υλοποίησης της, η διαδικασία που πρέπει να προηγηθεί πρέπει να είναι πλήρης, ακριβής και λεπτομερής. Η διαδικασία απλουστεύθηκε με τα αποστασιόμετρα χειρός με laser, με αρκετά μοντέλα εδώ και χρόνια. Πρόσφατα δοκίμασα σε κάποιες αποτυπώσεις τη σύζευξη δεδομένων από το αποστασιόμετρο σε προγράμματα αποτύπωσης 3 διαστάσεων -για μερικά όμως δομικά στοιχεία- σε φορητές συσκευές. Τα αποτελέσματα καταστροφικά. Αν υπήρχε ένα απλό τετράγωνο κτήριο για να μετρηθούν οι αυθαίρετες επιφάνειες, η δουλειά γινόταν εντυπωσιακά γρήγορα.

Όμως όταν έρχεται το σπίτι στη Κάτω Μάνη, το πρόγραμμα δεν είναι τόσο παραμετροποιήσιμο ώστε να αποτυπωθούν σωστά οι ιδιαιτερότητες ενός τέτοιου κτηρίου. Μετά απο αυτό και έχοντας ρισκάρει αρκετές δουλειές αποτύπωσης, επέστρεψα στο χαρτί, με manual layering…ριζόχαρτα και χρωματικούς διαχωρισμούς στατικών, διαγωνίων διαστάσεων κτλ. Ελπίζω προσωρινά γιατί οι εξελίξεις αν και είχαν σταματήσει φαίνεται πως ξεκίνησαν να τρέχουν και σε αυτό το τομέα. Κατά την εξέλιξή των σύγχρονων συσκευών μέτρησης αποστάσεων δημιουργήθηκε ένα παρακλάδι απίστευτα ακριβό το οποίο όμως αποτελεί το «ιερό δισκοπότηρο» των αποτυπώσεων: τα 3d laser scanners τα οποία έχουν παρουσιασεί εν συντομία σε παλιότερο άρθρο

Κάπου εδώ έρχεται το γνωστό «φρακάρισμα» της εξέλιξης της τεχνολογίας, και μία άρνηση των εταιριών να προχωρήσουν σε πιο απλές και πρακτικές λύσεις που θα έχουν ευρύτερη εφαρμογή και επομένως σιγά σιγά θα έχουν πιο προσιτές τιμές. Τα μηχανήματα εξακολουθούν να είναι πολύ περίπλοκα, μεγάλα, να ενσωματώνουν μονάδες επεξεργασίας, για να γίνεται ο χειρισμός και η απεικόνιση των δεδομένων που αποτυπώνονται, ή εδώ και λίγο καιρό να προσφέρονται φορητές μονάδες, ένα είδος tablet pcs. με dedicated όμως λειτουργικό για να γίνεται η ίδια δουλειά. Το εξαγώμενο αποτέλεσμα, το λεγόμενο point cloud έχει μία απίστευτη διαδικασία ξεκαθαρίσματος, φιλτραρίσματος και επεξεργασίας και όλα αυτά εξάγονται σε προγράμματα που είχαν φτιαχτεί για 2d CAD…

Μου θυμίζει την ιστορία με την εταιρία Garmin που έκανε μονάδες GPS για αεροπλάνα. Η μονάδα για ένα μικρό αεροπλάνο με μια οθόνη της πλάκας ξεκινούσε στις 5.000€ +ετήσια συνδρομή πάνω απο 200€/χρόνο για ενημερωμένους χάρτες οι οποίοι ήταν απλοϊκοί. Μετά από 10-15 χρόνια μονοπωλίου ανακαλύφθηκε η «νέα γη» από την apple και το ipad όπου ανεξάρτητοι μικροί developers έφταξαν αξιοθαύμαστες εφαρμογές, χρησιμοποίησαν την υπολογιστική μονάδα και τους αισθητήρες που έχουν τα tablets και  κάνουν το ίδιο καλά-και πολύ πιο αποδοτικά-τη δουλειά με πολύ λιγότερο από το 1/10 της τιμής των συμβατικών μονάδων GPS (συμπεριλαμβανομένης της αγορά του tablet). Η σύγκριση 2 τέτοιων μονάδων φαίνονται στο βίντεο από συστήματα που χρησιμοποιώ κι εγώ (χρησιμοποιούσα, γιατί το tablet αντικαταστάθηκε από μικρότερο…phablet)   Πόσο καλά τη κάνουν; Τόσο ώστε να χρησιμοποιούν  στις έρευνες για τη πτήση των Μαλαισιανών Γραμμών που χάθηκε (Βιετναμέζοι στη συγκεκριμένη περίπτωση) το ίδιο πρόγραμμα των 20€ που χρησιμοποιώ κι εγώ

Πηγή: http://www.dailymail.co.uk/

Πηγή: http://www.dailymail.co.uk

Πηγή: WashingtonPost

Μία εταιρία που αν και είχε σχετικό μονοπώλιο θέλησε να διαφυλλάξει το μερίδιό της στην αγορά είναι η FLIR γνωστή για τις θερμικές κάμερες. Μία κάμερα με ανάλυση θερμικού αισθητήρα 140×140 px (ανάλυση που θεωρείται φυσιολογική για μερικές βασικές εργασίες) κάνει πάνω από 2.100€… Αποτελείται από οθόνη που πληρώνεις σε χρυσό το μέγεθος και τη ποιότητά της, interface με dedicated λειτουργικό και εργονομικό χειρισμό. Κάνοντας δοκιμή μία πολύ καλή αντίστοιχη κάμερα ενός συναδέλφου μου ζητήθηκε να αξιολογήσω μία εφαρμογή που είχε βγάλει η εταιρία για tablets και κινητά. Ουσιαστικά ήταν το ίδιο το interface αλλά εκτός συσκευής. Και αυτό δωρεάν…Αυτομάτως αναρωτιέται κανείς ποιός τότε ο λόγος να υπάρχει καν πέρα του αισθητήρα κάτι άλλο πάνω στη συσκευή και αυτό να το πληρώνεις πολύ ακριβά. Πριν επιστρέψω τη κάμερα στον συνάδελφο έμαθα πως η εταιρία λάνσαρε add-on θερμική κάμερα που «φοριέται» σε iphone (και θα ακολουθήσει για συσκευές με λειτουργικό Android) με τιμή 350$ !!!!!

Μετά από αυτό και για να επιστρέψουμε στα των αποτυπώσεων η Google αναπτύσσει ένα project που το ονομάζει «Project Tango» και στο οποίο κάνουν ότι η FLIR με το FlirOne για 3d scanning όμως. Αναπτύσσουν μία add-on συσκευή για κινητά με λειτουργικό Android -υποθέτω- η οποία με στεροσκοπική φωτογραφία και αισθητήρες βάθους (απόστασης;) χρησιμοποιεί την υπολογιστική ισχύ των πανίσχυρων πλέον κινητών για την τρισδιάστατη αποτύπωση του χώρου μέσα όμως από διαδικασία τόσο γρήγορη όσο και μία βιντεοσκόπηση. Προσέξτε ειδικά στο 2:15 στο πρώτο βίντεο, και ειδικά στο 2:10 στο δεύτερο

Η τεχνολογία έχει δημιουργηθεί και θα καθοριστούν από τους developers πλέον οι εφαρμογές μέσα από τις οποίες θα λειτουργήσει. Τελευταία φορά που είχα δει τιμές από 3d scanners γνωστής εταιρίας αυτές κυμαίνονταν γύρω στις 20.000€ για μεταχειρισμένα και παλιά μηχανήματα. Δίνω 2 χρόνια το πολύ στη τεχνολογία αυτή να εισαχθεί το workflow μας με τιμή γύρω στα 500€. Δε ξέρω πώς μπορούν οι υπάρχουσες εταιρίες που κυριαρχούν στο χώρο να ανταγωνιστούν το R&D της Google πάντως πιθανώς κι αυτές όπως έγινε με τη Garmin θα βρεθούν 2-3 χρόνια πίσω σε εξέλιξη και αφού αναδειχθούν νέες εταιρίες που θα κάνουν περιουσία πάνω στο software, θα έρθουν αυτές που τώρα πουλάνε μερικές χιλιάδες ευρώ υποδυέστερες λύσεις με τιμές 90-95% κάτω από τις σημερινές. Και αυτό θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη επανάσταση στις αρχιτεκτονικές αποτυπώσεις μετά την εισαγωγή των τεχνικών της φωτογραφίας. Και αν το παρακάτω βίντεο δεν είναι επανάσταση τότε τι είναι;

Η αξία ενός βιοκλιματικού κτηρίου και το K.I.S.S.

Στο τεύχος με τα Ευρωπαϊκά Εκτιμητικά Πρότυπα του 2012 με τις οδηγίες για τις βάσεις, μεθόδους, τεχνικές και ορισμούς που σχετίζονται με την αποτίμηση διαφορετικών αξιών των ακινήτων υπάρχει μία παράγραφος (http://www.elie.gr/index.php/evs?lang=el#ευρωπαικά-εκτ-πρότυπα-2012 σελ 180 παρ 4.17) η οποία αναφέρεται στην αγοραία αξία των βιοκλιματικών κτηρίων : «Αν και δίνεται ολοένα μεγαλύτερη προσοχή στα θέματα βιωσιμότητας, συχνά παρατηρούμε ότι συνήθως δεν αντικατοπτρίζονται στις αγοραίες αξίες. Όπως και κάθε θέμα που απασχολεί γενικότερα τους αγοραστές, έτσι και αυτά γίνονται απλώς μέρος του γενικού πλαισίου παραγόντων που επηρεάζουν την αγοραία αξία. Το αποτέλεσμα, βεβαίως, μπορεί να μην είναι μια υπεραξία σε σχέση με άλλα ακίνητα, αλλά αντιθέτως, τα λιγότερο συμβατά ακίνητα να έχουν μειωμένη αξία» Και συνεχίζει παρακάτω «…Δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε ότι η συμμόρφωση ή αδυναμία συμμόρφωσης με μια πτυχή της αειφορίας θα οδηγήσει γενικά σε υπεραξία ή μικρότερη αξία ενός ακινήτου…»

Με λίγα λόγια ο ποιητής θέλει να πει πως αν ένα βιοκλιματικό κτήριο το οποίο για να επιτευχθούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κάνει χρήση μη συμβατικών και περίπλοκων μεθόδων κατασκευής και συστημάτων, όχι μόνο δε παράγει υπεραξία αλλά είναι επαρκής λόγος για μείωση της αγοραίας του αξίας.

Ας το δούμε πρακτικά: Ποιό αυτοκίνητο θα έχει σε 10 χρόνια μεγαλύτερη αξία; Ένα απλό συμβατικό με κινητήρα επίσης συμβατικό που έχει κατανάλωση 8 lt/100χμ, που πληρώνει 100€ τέλη κυκλοφορίας το χρόνο και που αγοράστηκε 20.000€ ή ένα υβριδικό με συστήματα ανάκτησης ενέργειας, μοτέρ σε κάθε τροχό, προηγμένο και καινοτόμο κινητήρα με τη μισή κατανάλωση, συνθετικό σκελετό και εξωτερικές επιφάνειες που αγοράστηκε 40.000€;   Προφανώς για να δοθεί σαφής απάντηση πρέπει να φτιαχτούν περίπλοκα υπολογιστικά φύλλα. Όμως όσο προφανής και να είναι η απάντηση υπάρχει ένα σοβαρό θέμα που ακολουθεί κάθε προϊόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του: Το after sales service…

Συνήθως θεωρούμε πως είναι ασφαλέστερο ένα αεροπλάνο να έχει 4 κινητήρες, παρά 2, και ακόμα χειρότερα 1… Όπως υπάρχει ένα αεροπορικό ρητο: ΄»Έχεις 1 κινητήρα; έχεις ένα πρόβλημα. Εχεις 2 κινητήρες; Έχεις 2 προβλήματα». Κι εκεί ακριβώς ξεκινάει η συζήτηση.

Αλλά ας το ξεκινήσουμε καθαρά από περιβαντολογικής άποψης: Όταν έχουμε ένα συμβατικό αυτοκίνητο αν θέλουμε να «σεβαστούμε το περιβάλλον» απλά δε θα επιβαρρύνουμε το περιβάλλον περισσότερο απ’ότι κάνουμε τώρα. Άρα έχουμε 2 επιλογές: 1)αφήνουμε το αυτοκίνητό μας και ξεκινάμε με τα πόδια ή με ΜΜΜ 2) Συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο όσο το δυνατόν λιγότερο. Το να έρθει μια εταιρία να πάρει πρώτες ύλες να τις μεταφέρει, να εκπέμψει στο περιβάλλον τόσους ρύπους στην ατμόσφαιρα για να δημιουργήσει το αυτοκίνητο, και να το χρησιμοποιήσει ο τελικός καταναλωτής όσο το προηγούμενο αλλά με τη μισή κατανάλωση για να «σεβαστεί κάποιος το περιβάλλον» είναι λίγο παράλογο. Ας μη ξεχνάμε πως το 40% του περιβαντολλογικού αποτυπώματος ενός αυτοκινήτου προκαλείται κατά τη κατασκευή του.

Επιπλέον, σε ένα τρακάρισμα τι είναι περιβαντολλογικά καλύτερο: Πας σε λαμαρινά φτιάχνεις τις λαμαρίνες ή πετάς στην ανακύκλωση το σπασμένο συνθετικό καπώ (δε μιλάω για το σασί το συνθετικό που αχρηστεύεται αν χτυπηθεί) με τις τοξικές ρητίνες και τα ανθρακονήμματα που όταν τα αναπνεύσεις επικάθονται στο πνεύμονα και προκαλούν καρκίνο και έρχεται μια εταιρία και φτιάχνει ένα καινούργιο ; Μα τι λεω; Θα πάει στην ανακύκλωση που καταλήγει στη Κίνα όπως τα ηλεκτρονικά, με ανθρώπους υπό πρωτόγονες συνθήκες να διαχωρίζουν τα υλικά πετώντας τα υπολείμματα στους ποταμούς ΤΟΥΣ -οχι ΜΑΣ. Αλλά δε το βλέπουμε αυτό οπότε προστατεύουμε το περιβάλλον ΜΑΣ- εδώ γύρω δηλ- (βλ. Εξάντας: Ψηφιακά Νεκροταφεία http://www.exandasdocumentaries.com/documentaries/chronologically/2007-2008/90-digital-cemeteries-psifiaka-)

Μετά από κάποια χρόνια οι μπαταρίες του υβριδικού θέλουν αντικατάσταση. Μην επαναλαμβανόμαστε και μη μπούμε σε λεπτομέρειες κόστους που μπορεί να φτάνουν και το 1/4 της αξίας του αυτοκινήτου.

Και τέλος το βασικό: Ποιός έπειτα από 10 χρόνια θα ισιώνει λαμαρίνες και ποιός θα κάτσει να σου ξαναφτιάξει συνθετική επιφάνεια; Κι αν το κάνει πόσο θα κοστίζει; Σε ένα αυτοκίνητο γεμάτο ηλεκτρονικά μοτέρ, συστήματα με κινούμενα μέρη εξειδικευμένα, πόσες πιθανότητες έχει να χαλάσει κάτι και πόσες στο συμβατικό.

Στα αεροπλάνα χρησιμοποιείται τεχνολογία της δεκαετίας του 40…Γιατι; Γιατι είναι αξιόπιστη, απλή, δεν έχει περίπλοκα ηλεκτρονικά, αν πάει κάτι στραβά υπάρχουν λίγα πράγματα να ελέγξεις και διότι για τα αεροπλάνα που έχουν περίπλοκα ηλεκτρονικά βοηθήματα οι στατιστικές έχουν δείξει πως αυξάνουν τους θανάτους, διότι υπάρχει η ψευδαίσθηση πως μπορείς να κάνεις τα πάντα με ασφάλεια, οπότε δε πολυζυγίζει ο πιλότος το ρίσκο να μπει σε ένα νέφος, να οδηγήσει νύχτα χωρίς να έχει εμπειρία, να πετάξει χαμηλά. Και ως γωνστόν ο σημαντικότερος λόγος αεροπορικών ατυχημάτων είναι ο ανθρώπινος παράγοντας.

Το ίδιο και στα αεροπλάνα με 2 κινητήρες αντί για 1. Στο δικινητήριο αν χαλάσει ο ένας, κάποια στιγμή θα πρέπει να προσγειωθεί γιατί δε μπορεί να κρατηθεί στον αέρα, και όταν αυτό γίνει θα γίνει με μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ότι στο μονοκινητήριο γιατί 2 κινητήρες=μεγαλύτερο βάρος=μεγαλύτερη απαιτούμενη ταχύτητα για μπορεί να πετάει το αεροπλάνο=μεγαλύτερη ταχύτητα προσγείωσης. Επιπλέον θα υπάρχουν μη συμμετρικές δυνάμεις επειδή θα δουλεύει ο ένας κινητήρας στο ένα φτερό και ο άλλος θα είναι σταματημένος, που σημαίνει πως όταν θα προσγειωθείς θα έχεις ροπές που δε θες ειδικά αν η προσγείωση γίνει σε κάποιο χωράφι με πέτρες και δέντρα…και τότε η ροπή αλλάζει εύκολα άξονα, μπορεί να πάει εύκολα στον x,y,z καθώς και σε συνδιασμό και των τριών….

Το ίδιο και με τα βιοκλιματικά κτήρια. Τα εξειδικευμένα υλικά συνήθως πρέπει να έρθουν από μακριά, και όταν υπάρχει πρόθεση να χρησιμοποιηθούν τοπικά υλικά τις περισσότερες φορές δεν έχουν την απαραίτητη πιστοποίηση…Υπάρχει περιστατικό με αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με δημόσιο κτήριο όπου η μελέτη που επιλέχθηκε έλεγε πως θα χρησιμοποιηθούν πλίνθοι από χώμα της περιοχής και άλλα πολλά καινοτόμα, και ήταν προφανώς και ένα από τους λόγους που κέρδισε τον διαγωνισμό. Το θέμα ήταν πως και να κατασκευαζόταν όπως έλεγαν και να είχε την ενεργειακή απόδοση που έλεγαν θα είχε λειτουργικές περιβαντολλογικές επιπτώσεις ελάχιστες αλλά αυτό δε θα μπορούσε να πιστοποιηθεί επίσημα διότι οι κανονισμοί απαιτούν τα υλικά να έχουν διεθνή πιστοποίηση….

Επιπλέον ειξειδικευμένες λύσεις με ηλεκτρονικά συστήματα, κινητές επιφάνειες μπορεί να ακούγονται καταπληκτικά και οι συνθήκες μέσα σε μία κατοικία να είναι εκπληκτικές, όμως όταν αυτό για να συντηρηθεί σε 20 χρόνια -ηλικία πολύ μικρή για κτήριο- απαιτεί από τον ιδιοκτήτη να λείπει από το σπίτι για να δουλεύει περισσότερο επειδή οι παλιές εξειδικευμένες λύσεις απαιτούν περισσότερα χρήματα, ή η εταιρία να έχει λιγότερα λειτουργικά έξοδα αλλα μεγαλύτερη συντήρηση και γενικά σκοτούρες με το κτήριο, τότε ίσως η «μελέτη σκοπιμότητος» της προσέγγισης του βιοκλιματικού κτηρίου να αποκλίνει από τις αρχικές επιθυμίες.

Και στο τέλος, ας ερευνήσει κανείς του λόγους της κλιματικής αλλαγής και θα δει πως το CO2 δεν είναι η μοναδική αιτία, υπάρχουν πόσα αέρια και δραστηριότητες που συμβάλλουν στο πρόβλημα. Όπως τα στερεά σωματίδια άνθρακα από της ημιτελείς καύσεις που επικάθονται στους παγετώνες και λειτουργούν ως «μέλαν σώμα»

Και γύρω από αυτό το λογιστικό τρικ του «να μειώσουμε τις εκπομπές του CO2 για να σωθεί ο πλανήτης» αναπτύσσονται νέες αγορές: Οργανισμοί Ενεργειακών Προτύπων (BREEAM, LEED), προμηθευτές με νέα υλικά, επαγγελματίες που συντάσσουν μελέτες και κατασκευάζουν υλικά αγαθά κτλ κτλ. Γενικά κινείται η αγορά, νέες δραστηριότητες, νέα πεδία έρευνας κτλ. Καλή δικαιολογία η σωτηρία του πλανήτη. Θυμίζει λίγο από «Σταυροφορίες».

Στο τέλος πώς αποτιμάται αυτό;

Αν το πρωτεύον κίνητρο είναι η «προστασία του πλανήτη» ίσως έχει γίνει κατανοητό πως δεν είναι αυτονόητη η απάντηση. Και ως προς το τελικό όφελος του καταναλωτή ως προς το ακίνητό του; «…Δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε ότι η συμμόρφωση ή αδυναμία συμμόρφωσης με μια πτυχή της αειφορίας θα οδηγήσει γενικά σε υπεραξία ή μικρότερη αξία ενός ακινήτου…». Ο μοναδικός σημαντικός λόγος μένει η στιγμιαία ποιότητα ζωής του χρήστη. Και προς τι αυτό το άρθρο θα πει κανείς;

Κάποτε ο Αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας είχε δώσει μία διάλεξη όταν ήμουν φοιτητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Πάτρας. Εκεί μιλούσε για την εμπειρία του στο σχεδιασμό των οικισμών στη Σαντορίνη μετά το σεισμό τη δεκαετία του ’70. Και μιλούσε για κάποια χαρακτηριστικά, πως αυτό το κάναμε έτσι για να περνάει ο αέρας φυσικά το πρωί, ενώ το απόγευμα άλλαζε, και θέματα σκίασης κτλ και έβλεπε κανείς πως ο βιοκλιματικός τότε ενυπήρχε στον σχεδιασμό, δεν ήταν κάτι έξτρα, κάτι που έπρεπε κανείς να μάθει και να εφαρμόσει με ιδιαίτερες τεχνικές, ειδικά ειδικά, ηλεκτρονική διαχείριση και κινούμενα στοιχεία από συνθετικά υλικά….

Το συμπέρασμα είναι πως αν θέλει κανεις βιοκλιματικό κτήριο, θα το κάνει χωρίς να περιμένει τίποτα από κανέναν, κανένα κέρδος, καμία διάκριση, όπως θα γινόταν ένα οποιοδήποτε κτήριο, μόνο που θα έχει δουλέψει περισσότερο η καινοτομία στη σχεδίαση προς όφελος των συνθηκών διαβίωσης του χρήστη (ως εγκεφαλική ηρεμία…-peace of mind-από έξοδα, συντήρηση κτλ και ως σωματική -συνθήκες θερμικής, οπτικής άνεσης κτλ-) και όχι η επίδειξη τεχνολογικών καινοτομιών, ζογκλερικών κατασκευαστικών ακροβασιών. Γιατί κάποτε η καινοτομία κάποτε παύει να είναι καινοτομία και έρχεται η ώρα της συντήρησης, επέκτασης, βελτίωσης κτλ. So… «Keep it simple, stupid» *

* Το γνωστό KISS principle είναι δημοφιλής φράση που βγήκε από έναν πολύ σημαντικό αεροναυπηγό τη δεκαετία του 60 ο οποίος απαιτούσε ο σχεδιασμός να είναι τόσο απλός ώστε ένα καταπληκτικό αεροπλάνο να μπορεί να επισκευάζεται και από τον πιο απλό μηχανικό:

Inflatable Solar Aircraft Hangar

Όσοι έχουν ασχοληθεί με θέματα πτυσσόμενων κατασκευών θα ενθουσιαστούν.

Πρόκειται για ένα «φορητό» υπόστεγο με μήκος 88 m (289 ft), πλάτος 32 m (105 ft) και ύψος 11 m (36 ft), ικανό να στεγάσει και να προστατεύσει (ακόμα και από ανέμους 100 km/h!) το ηλιακό αεροσκάφος Solar Impulse που έχει επέκτασμα φτερών 63.4 m (208 ft) (μεγαλύτερο από ένα Boeing 787) και μήκος 21.85 m (71.7 ft).  Έχει βάρος μόλις 3,500 kg (7,716 lb) κάτι που μεταφράζεται σε 2 kg/sq m (0.5 lb/sq ft) πίεση στο έδαφος !

Για να στηθεί χρειάζονται λίγες ώρες (έως 7 στο πιό απαιτητικό από άποψη ασφάλειας είδος στησίματος) και μεταξύ όλων προσφέρει και φυσικό διάχυτο φωτισμό εσωτερικό του.

John Travolta’s airport/house

Ένα τρελό παράδειγμα ανθρώπου που έβαλε κάτω από την ίδια στέγη- κυριολεκτικά- αεροπλάνο και σπίτι είναι ο ηθοποιός John Travolta.